Het Sociaal Huis in Mechelen heeft al 79 leefloners aan een stage of opleiding geholpen via het systeem van de Tijdelijke Werk Ervaring (TWE). Schepen Koen Anciaux slaat zich op de borst: "Dankzij deze TWE’s kunnen kansarmen en nieuwkomers een plaatsje vinden op de reguliere arbeidsmarkt." Maar de feiten tonen aan dat het enthousiasme van Anciaux behoorlijk misplaatst is.
Schepen van Welzijn Koen Anciaux pakt trots uit met cijfers over de tewerkstelling van leefloners in Mechelen. Sinds de invoering van het systeem van Tijdelijke Werk Ervaring (TWE) heeft het Sociaal Huis 79 leefloners aan een stage of opleiding geholpen. Die moet hen meer kansen geven op de reguliere arbeidsmarkt en een uitweg uit de armoede bieden. Want, zo zegt Anciaux nog: “Werken is de beste bescherming tegen armoede.”
Dat leefloners een kans krijgen om terug op de reguliere arbeidsmarkt tte komen, is op zich een goede zaak. Maar het enthousiasme van Anciaux is misplaatst. Vooreerst is sinds 2003 het aantal leefloners in ons land met liefst 70% toegenomen. Het afgelopen jaar was de stijging zelfs het grootst. Weinig reden om enthousiast te zijn.
Ten tweede blijkt werken helemaal niet “de beste bescherming tegen armoede”. Onderzoek van de KU Leuven toont aan dat de jobs die in de voorbije jaren in ons land zijn gecreëerd maar bitter weinig mensen uit de armoede hebben gehaald. De nieuwe jobs zijn vaak heel slecht betaald, deeltijds of tijdelijk. Het aantal werkende armen is dan ook met liefst 40.000 mensen gestegen.
Decenniumdoelen, de koepel van organisaties die armoede bestrijden, geeft aan dat het aantal gezinnen dat geen inkomen heeft uit betaald werk stagneert op 8%. Jongeren, laaggeschoolden en mensen met een migratieachtergrond blijven achter. Laaggeschoolden hebben al 10 jaar lang de laagste werkzaamheidsgraad en gaan er steeds verder op achteruit. “Tien jaar werkgelegenheidsbeleid levert een verscheurd land tussen werk-rijke en werk-arme gezinnen op”, stelt Decenniumdoelen.
Armoedespecialiste Bea Cantillon sprak in een recent interview met de krant De Tijd eveneens duidelijke taal: “Op alle mogelijke manieren hebben we geprobeerd mensen te activeren. We laten mensen tientallen sollicitatiebrieven schrijven en er kopieën van bijhouden voor als er een controleur komt. Terwijl de RVA, de VDAB en iedereen die het veld kent, weet dat dat een oefening in absolute zinloosheid is.” Cantillon wijst erop dat laaggeschoolden niet op de arbeidsmarkt geraken en zegt: “Het gros van de langdurig werklozen is werkloos door ons economisch systeem, niet door zijn eigen schuld.”
Het hoeft dan ook niet te verbazen dat schepen Anciaux niet kan zeggen of er bij die 79 Mechelse TWE’ers ook doorstroming is naar een reguliere job.
Om armoede op een ernstige manier aan te pakken zijn heel andere maatregelen nodig, zoals het optrekken van alle uitkeringen en pensioenen boven de armoedegrens en een tewerkstellingsbeleid dat voorziet in een voldoende aantal vaste, voltijdse jobs in plaats van het toenemende aantal hamburgerjobs vandaag.
Het lijkt er sterk op dat schepen Anciaux hier opnieuw wil pronken met een medaille. Want Mechelen legt hier, na Antwerpen en Gent, de beste cijfers voor. Maar dat is hoegenaamd geen reden voor trots borstgeroffel. Er ligt weinig eer in een bronzen medaille voor falend beleid.
Voor PVDA Mechelen
Dirk Tuypens
(foto PVDA Mechelen)