Micheline Bruyninckx: Met Marianne eisen we een minimimumloon van 14€ per uur!
De meeste vrouwen werken tegenwoordig buitenshuis, en velen staan al bijna een jaar in de frontlinie van deze crisis. Vrouwen liepen hierdoor risico’s, vaak in zogenaamd ‘vrouwelijke’ sectoren, schoonmaak, zorg, handel, waar de lonen laag liggen. Een huishoudhulp werkt tegen 11€ per uur, in een belastende job (vele poetshulpen hebben voor hun 50ste chronische gezondheidsproblemen) zodat ze geen volle loopbaan hebben voor hun pensioen. Met Marianne eisen we een minimumloon van 14€ per uur!
Vrouwen werken niet alleen in sectoren met lage lonen, ze werken vaak deeltijds. Deeltijds werk is vaak geen keuze. Heel wat werkgevers bieden voor bepaalde functies geen voltijdse contracten aan: omdat het werk te zwaar om voltijds te doen of omdat het organisatorisch makkelijker is. Heel wat vrouwen werken deeltijds omdat een voltijdse job niet combineerbaar is met het gezin. Er zijn te weinig openbare diensten en betaalbare, toegankelijke kinderopvang blijft een probleem. Maar velen werken ook deeltijds omdat hen naast hun job thuis nog een voltijds takenpakket wacht.
Zorgtaken in het eigen gezin, in de familie en in de maatschappij komen op vrouwenschouders terecht, vaak als onbetaald werk. Zo zagen we onder Covid-19 dat vrouwen veel meer Corona-ouderschapsverlof opnamen. Opnieuw zorgtaken, met een lager loon tot gevolg. En ook bij het Covid-telewerk blijkt dat vrouwen meer zorg opnemen.
Lage lonen en deeltijds werk leiden naar een klein pensioentje. De pensioenkloof is groter dan de loonkloof.
Het aspect ‘laag betaalde job’ komt telkens terug: het optrekken van lage lonen, het optrekken van het minimumloon is een fundamentele eis voor alle werknemers maar in het bijzonder voor vrouwen omdat vooral vrouwen tegen die zeer lage lonen werken. Veertien euro per uur moet het absoluut minimum worden, en snel. Niks minder dan € 14 per uur!
Sara Van Rompaey: De coronabalans voor vrouwen is hard
Op 8 maart komen we op straat en leggen we een hele dag het werk neer. Vandaag ga ik niet koken, niet studeren, ik steek geen was in, ik kuis niet. Ik zal niemand bedienen. Ik werk niet. En vandaag lach ik ook niet. Niet omdat ik niet wil lachen, maar omdat het bilan van afgelopen jaar te triest is om mee te lachen. De coronabalans voor vrouwen is hard. De coronacrisis heeft de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen alleen maar vergroot. Vrouwen zijn de helden die ons door de pandemie geholpen hebben als verpleegkundigen, kassiersters, poetspersoneel, en als moeders die nog een extra zorg van het gezin op hen moesten nemen toen de scholen en kinderopvang in lockdown gingen. Vrouwenwerk is essentieel werk dat heeft de pandemie des meer aangetoond. In de frontlinie lopen ze hoge risico’s tegen lage lonen.
In mijn balans voor het coronajaar op vrouwen. Zijn er nog drie zaken die mij persoonlijk heel erg geraakt hebben en die ik graag extra wil belichten.
Afgelopen jaar kwam er een studie uit van Caritas waar de menstruatie-armoede bij jonge vrouwen werd aangetoond. Wat blijkt? 1 op 8 jonge vrouwen in België heeft soms niet genoeg geld om maandverbanden of tampons te kopen. 1 op 8 jonge vrouwen in België kan soms dus niet naar school of niet gaan werken wanneer ze hun regels hebben. En bij jongeren die opgroeien in armoede loopt dat cijfer op tot 45 procent. Dat is bijna 1 op 2 van de jonge vrouwen die in armoede opgroeit die onvoldoende toegang heeft tot menstruatieproducten. Dit zijn choquerende cijfers. Wordt het dan niet hoog tijd dat menstruatieproducten als eerste levensbehoeften worden aanzien en dus eindelijk gratis en toegankelijk zijn voor wie het nodig heeft? In Gent is er in november een overwinning behaald rond dit thema, tampons en maandverband zullen in automaten gratis ter beschikking worden gesteld in Gentse scholen. Wanneer volgen de scholen in Mechelen? Ik hoop dat 2021 het jaar wordt waar iedereen die het nodig heeft toegang krijgt tot menstruatieproducten.
Deze zomer waren onze politici, zo’n 500 dagen na de verkiezingen, nog druk bezig met het vormen van een regering. En plots kwam abortus terug op de onderhandelingstafel. Want het jaar ervoor dienden verschillende partijen een wetsvoorstel in om abortus eindelijk uit het strafrecht te halen en de wettelijke termijn voor abortus te verlengen. De christendemocraten konden onmogelijk meegaan in dat verhaal en zo werd het voorstel in de vriezer gestoken. Abortus is een moeilijke keuze, waarover mensen niet licht gaan. Maar net omdat het een moeilijke keuze is, is een hervorming noodzakelijk. Jaarlijks moeten nog steeds 500 vrouwen naar Nederland gaan om een abortus te laten doen na 12 weken, omdat ze de wettelijke termijn niet halen, door verschillende redenen. Het gaat hier vaak om kwetsbare vrouwen die aan hun lot worden overgelaten. Een onregelmatige menstruatie zorgt vaak voor een late ontdekking. Een verandering gezinssituatie tijdens die periode, bemoeilijkt de keuze, en heeft men vaak meer tijd nodig om te beslissen of ze in die situatie wel een kind op de wereld willen zetten. Laat vrouwen zelf beslissen over hun lichaam, luister naar de vrouwen die nood hebben aan een verlenging van de wettelijke periode, en haal abortus uit het strafrecht.
En het laatste dat ik wil aanhalen gaat over de jonge studente die in een cafe in Gent werd verkracht door twee mannen. Ze liep SOA’s op en de verkrachting werd gefilmd. Het vond twee jaar geleden plaats maar de rechtbank heeft pas vorige week een vonnis uitgesproken. De mannen krijgen geen celstraf. Zeker in tijden van corona komt dit dubbel zo hard binnen. Weten jullie nog toen vorige maand enkele minderjarige jongeren een nacht in de cel moesten doorbrengen omdat ze samen aan een kampvuur zaten en zo de coronaregels overtraden? Maar voor verkrachting krijg je anno 2021 nog geen celstraf. De rechter oordeelde dat er "een zekere onbezonnenheid (was) en een verkeerde ingesteldheid, maar niet zozeer een criminele ingesteldheid." Verkrachting is geen onbezonnenheid. Het is een misdaad, die niet geminimaliseerd moet worden, maar bestraft. Het aantal jonge vrouwen dat in haar leven met seksueel geweld te maken krijgt is hallucinant.
Vandaag, in België, heeft 1 op 5 vrouwen seksueel geweld meegemaakt voor hun 18 jaar. 1 op 5. 1 op 5. Ik herhaal het nog eens 1 op 5. Bij studentes worden de verhalen er niet beter op. 23% van de vrouwelijke studentes heeft te maken gehad met een poging tot ongewenste geslachtsgemeenschap met penetratie. En bij 1 op de 4 studenten werden de geslachtsdelen ongewild aangeraakt. En er zijn nog zo veel vrouwen die niet naar buiten komen met hun verhaal en geen aangifte doen bij de politie. 90% van de vrouwen die te maken hebben gehad met seksueel geweld doet geen aangifte bij de politie. Daar krijgen ze dan vragen te horen als Wat had je aan? Had je gedronken? Alsof drinken een verzachtende omstandigheid creëert voor een verkrachting. Absoluut, NIET WAAR. Niemand vraagt om verkracht te worden. Een kort rokje is geen consent, het is niet je eigen schuld omdat je gedronken hebt, je lokt het niet uit door s avonds alleen naar huis te wandelen. Verkrachting is de schuld van de verkrachter. Seksueel geweld, is de schuld van de persoon die seksueel geweld pleegt. Laat 2021 het jaar zijn waar slachtoffers eindelijk worden geloofd en geholpen en daders een gepaste straf krijgen.
Ik ben blij hier te staan vandaag met jullie. Bedankt om hier te zijn. Laten we vrouwen in 2021 het brood en de rozen geven waar ze recht op hebben. Bedankt aan alle prachtige, sterke, fantastische vrouwen hier en in de rest van de wereld. Alleen samen kunnen we gelijkheid verkrijgen.
Suzette De heyder: Mijn grootmoeder droeg haar lot omdat ze geen keuze had
Elke vrouw kan slachtoffer worden van geweld, ongeacht haar afkomst, cultuur, sociale klasse, leeftijd of godsdienst. Ondanks talrijke inspanningen is geen enkel land er tot nu toe in geslaagd een einde te maken aan deze wijdverbreide schending van de mensenrechten.
Volgens de Verenigde Naties werd tijdens de Covid 19-pandemie wereldwijd een zorgwekkende toename van het aantal gevallen van geweld tegen vrouwen – waaronder huiselijk geweld – vastgesteld. Lockdown en uitgaansverbod verhogen de kans op gender-gerelateerd geweld in huiselijke kring. Daar hebben experts reeds vroeg in de lockdown voor gewaarschuwd. 1 op 5 vrouwen gaf aan slachtoffer van geweld te zijn, tijdens de eerste lockdown.
Er zijn dit jaar 7 femicides gebeurd. Dat zijn moorden op vrouwen, om hun vrouw zijn! In 2020 waren dat 24 vrouwen, waarvan 20 na start de eerste lockdown.
Mijn lieve grootmoeder was ook het slachtoffer van huiselijk geweld, zij heeft haar lot gedragen omdat ze geen keuze had. Ze had geen inkomen, ze was volledig afhankelijk van haar gewelddadige man, mijn minder lieve grootvader dus. Dit feit dateert van 60 à 80 jaar geleden maar spijtig genoeg staan veel vrouwen nog steeds in dezelfde situatie. Ze hebben geen of een onderbetaalde job en zien geen andere uitweg dan blijven en hun lot ondergaan.
Drie kwart van de vrouwen zwijgt tegen de buitenwereld en 96% van de vrouwen doet geen aangifte bij de politie! Uit schaamte, omdat ze niet durven, omdat ze schrik hebben voor de gevolgen (voor zichzelf, hun kinderen en hun financiële toestand) en ook omdat ze niet weten hoe. Dit moet stoppen!
Een arts van geneeskunde voor het volk, die jarenlang voor een vrouwenvluchthuis gewerkt heeft, getuigde onlangs: "Waar gaat een vrouw naartoe na het vluchthuis? Dat hangt in grote mate af van haar financiële onafhankelijkheid." Naarmate meer vrouwen een eigen en volwaardig inkomen hebben, zou men dus kunnen verwachten dat ze beter gewapend zijn tegen fysiek geweld. Als onderdeel van een goed politiek programma rond vrouwenrechten mag eigen werk en eigen inkomen zeker niet ontbreken.
Er moet door de overheid ingezet worden op vier belangrijke gebieden: preventie van geweld, bescherming van slachtoffers, vervolging van daders en de ontwikkeling van geïntegreerde, gecoördineerde beleidsmaatregelen.
Zoals Sara al vertelde werd in juni 2018 een jonge vrouw door twee mannen verkracht in een toilet in de Overpoort in Gent. Hoewel de rechter vond dat de feiten bewezen waren, hoeven de daders de cel niet in: ze kregen respectievelijk 16 en 20 maanden met uitstel. Dat ze er zo licht van afkomen, veroorzaakte heel wat beroering op sociale media: veel mensen snappen er niets van. Voor een verkrachting van een meerderjarige zonder verzwarende omstandigheden is vijf jaar gevangenisstraf het maximum. Dat is hetzelfde als voor een eenvoudige diefstal. Dat doet op zich al de wenkbrauwen fronsen.
In Spanje werd, met dank aan een brede feministische beweging, een nieuwe wet ingevoerd met de naam SOLO SI ES SI, Alleen ja is ja. Ze geeft het land een instrument om seksistisch geweld te bestrijden Het is een historische vooruitgang voor de rechten van de vrouw. Die nieuwe wet in Spanje is het resultaat van een jarenlang volgehouden strijd van de vrouwenbeweging. De Spaanse vrouwenbeweging is toonaangevend.
Ook wij zullen campagne blijven voeren tegen seksisme, geweld tegen vrouwen en huiselijk geweld, niet alleen op deze 8ste maart!
Wat zijn de programmapunten van Marianne en de PVDA?
- het bekender maken van het noodnummer 1712. Dit is een professionele hulplijn voor burgers met vragen over geweld, misbruik en kindermishandeling. 1712 is er zowel voor minderjarigen als voor volwassenen. 1712 is er voor slachtoffers, plegers en getuigen van geweld. De hulplijn is gratis en anoniem.
- We verzamelen statistische gegevens over verschillende vormen van geweld tegen vrouwen.
- We zetten in op relationele en seksuele vorming (RSV) op school, vanaf het lager onderwijs.
- We zetten een collectieve arbeidsovereenkomst #MeToo op, die meer preventie op het werk waarborgt.
- We breiden de openingsuren van de telefoonlijnen voor slachtoffers van seksueel geweld uit zodat ze 24/7 bereikbaar zijn. We verhogen de financiering ervan.
- We bouwen de Zorgcentra na Seksueel Geweld uit van 3 centra naar 10: één in elke provincie.
- We zorgen voor gepaste basis- en voortgezette opleiding voor alle professionals die in contact kunnen komen met slachtoffers van seksueel geweld.
- We controleren of klachten van vrouwen die het slachtoffer zijn van geweld, systematisch bij de politie terechtkomen. We bewaken dat het gerecht er zorgvuldig op toeziet
Voor Marianne en de PVDA is geweld tegen vrouwen NO PASERAN! Want vrouwen dragen minstens de helft van de wereld op hun schouders!
De actie werd besloten met een herhaling van het gelegenheidslied en met de boodschap dat zolang het nodig is, we actie zullen voeren op 8 maart (Internationale dag van de rechten van de vrouw) en op 25 november (Dag tegen het geweld op vrouwen).
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
