Samen met Dirk Tuypens is Nadia Charradi lijsttrekker van de PVDA in Mechelen voor de komende gemeenteraadsverkiezingen. Nadia werkt op de dienst werkloosheid en faillissementen op het ABVV. We hadden met haar een interview over de levensduurte in de stad.
Vanwaar je belangstelling voor het thema ‘betaalbare stad’?
Nadia. Via mijn job kom ik vaak in contact met mensen die het moeilijk hebben om rond te komen: langdurig werklozen of mensen die door een faillissement zijn getroffen. Maar daarnaast kom ik ook heel wat mensen tegen die aangeven dat onze stad duur geworden is, veel te duur om goed te zijn.
Is de stad daarvoor verantwoordelijk?
Nadia. Wel, er is een gedeelde verantwoordelijkheid. Door de achtereenvolgende besparingsmaatregelen van de laatste jaren is het leven voor een groot deel van de bevolking een pak duurder geworden. Denk maar aan de indexsprong, duurdere kinderopvang en nog een heleboel andere maatregelen. De hoofdverantwoordelijkheid hiervan ligt bij de nationale en regionale overheden. Maar ook steden hebben in deze een belangrijke verantwoordelijkheid.
Wat betekent dat concreet voor Mechelen?
Nadia. Wat het leven voor heel wat mensen hier zo duur maakt is wonen. In het vorig bestuursakkoord stond dat men wonen betaalbaar en kwaliteitsvol wilde maken, vooral dan voor mensen met een bescheiden inkomen. Zo stond het er letterlijk. Maar, de realiteit is omgekeerd. Wonen is in Mechelen heel duur geworden. Wist je dat meer dan een vijfde van de Mechelse gezinnen meer dan 30 procent van het inkomen besteedt aan wonen? Van de vergelijkbare centrumsteden zijn de vastgoedprijzen enkel in de peperdure studentenstad Leuven duurder. De huurmarkt vormt nog een veel groter probleem. Er is een toenemend tekort aan woningen op de privémarkt, met als gevolg een aanzienlijke stijging van de huurprijzen.
Maar, wie zich dat niet kan veroorloven kan toch altijd een sociale woning huren?
Nadia. (lacht) Inderdaad, als je voldoende geduld hebt. In Mechelen moet je gemiddeld al minstens zes jaar wachten om aan zo’n woning te geraken. Zes jaar, voor heel wat mensen is dat dus geen optie, zeker niet als je op korte termijn een andere woning moet vinden.
Zijn er nog andere terreinen waarop het leven duur is in Mechelen.
Nadia. Een andere factor die het leven hier duur maakt is de gezondheidszorg. Er is in onze stad slechts één dokterspraktijk die werkt aan een forfaitair betalingssysteem (dat is een regeling met de ziekteverzekering waarbij de patiënt niet zelf moet betalen, n.v.d.r.). Er zijn ook heel weinig ‘geconventioneerde’ tandartsen, d.w.z. tandartsen die aan het normaal tarief werken. De anderen vragen naar believen meer. Je moet beseffen dat in ons land een kwart van de gezinnen het moeilijk heeft om alle medische uitgaven te betalen en dat één op twaalf al eens een doktersbezoek uitstelt omwille van financiële redenen? En alsof dat allemaal nog niet genoeg is maakt de stad Mechelen het leven zelf nog duurder.
Hoezo?
Nadia. Er zijn verschillende zaken. Zo verminderde het stadsbestuur de steun aan de scholen, waardoor ouders nu geconfronteerd worden met een boterhammentaks en vrij dure naschoolse opvang. Voor de ouderen ging de factuur voor het rusthuis van het OCMW de hoogte in. De stad voerde een afvaltaks in van 54 euro per gezin. Dat is een Turteltaks op zijn Mechels. Door verminderde steun werd een voetbalabonnement, een Lijnkaart en een cinematicket duurder. De premies voor verbeteringswerken aan een oude woning en voor extra beveiliging tegen inbraak werden afgeschaft. Ook het afhalen van documenten werd duurder. De gemeente is van plan het stedelijk zwembad Geerdegemvaart te sluiten en te vervangen door een commercieel PlopsAquabad, waardoor de tarieven gevoelig zullen stijgen. Kijk, het zijn misschien allemaal kleine maatregelen, maar als je die allemaal bij elkaar optelt, dan kom je voor een gezin gemakkelijk aan enkele honderden euro’s per jaar. Voor velen maakt dat het verschil tussen een betaalbare en een te dure stad.
En hoe zit het met de belastingen in onze stad?
Nadia. Ook hier komt het gemeentebestuur zijn beloftes niet na. In het bestuursakkoord stond dat tegen 2018 Mechelen tot de Vlaamse centrumsteden moest behoren met de laagste lokale fiscale druk. In realiteit is de opbrengst van de gemeentebelasting per inwoner 180 euro hoger dan in vergelijkbare steden zoals Aalst en Genk. Voor een stad met een liberale burgemeester kan dat tellen. Maar dat is nog niet alles. Mechelen is ook de absolute kampioen in het innen van boetes: zo’n 2,5 miljoen euro per jaar. Dat is omgerekend ongeveer 7.000 euro aan boetes per dag! Dat is 5 maal zoveel als Aalst, 26 zoveel als Leuven en 300 maal zoveel als Hasselt…
Wat zijn volgens jou de gevolgen van die gestegen duurte?
Nadia. Je kan dat het best zien aan de stadsvlucht van jonge gezinnen. Omdat de stad zo duur geworden is, verlaten heel wat jonge gezinnen de stad. In het vorig bestuursakkoord stond nochtans dat men jonge tweeverdieners naar Mechelen wilde halen. Het doel was om het met de woorden van het bestuursakkoord te zeggen de stad te ‘herkneden op maat van het gezin’. Het omgekeerde werd gerealiseerd. Tussen 2011 en 2013 is 8 procent van de jonge gezinnen uit Mechelen vertrokken. Het gaat hier over de laatste gekende cijfers. Dat staat in schril contrast met de meeste vergelijkbare centrumsteden waar er een aangroei is van jonge gezinnen. Enkel Leuven doet het wat dat betreft nog slechter dan Mechelen.
Wat stelt de PVDA daar tegenover?
Nadia. Als je een stad wil waar iedereen aan zijn trekken komt dan moet de stad in de eerste plaats betaalbaar zijn. Wij kiezen daarom als partij regelrecht voor een sociaal stadsbeleid. Dat betekent betaalbare woningen en voldoende hoge premies voor verbeterings- of isolatiewerken, goedkope gezondheidszorg, haalbare rusthuistarieven, lage en sociale tarieven voor openbaar vervoer, kinderopvang, naschoolse opvang, sport, recreatie en cultuur. Wij verzetten ons tegen extra of verdoken belastingen zoals de afvaltaks of ongepaste boetes. We hebben dringend zo’n sociaal beleid nodig.
