Op donderdag 1 mei kwamen we naar jaarlijkse gewoonte met veel volk op straat. Lees hier de toespraak van fractieleider Dirk Tuypens en bekijk de foto's.
Beste vrienden, kameraden,
Welkom hier op de Grote Markt in Mechelen op deze zonovergoten 1 mei.
Het is vandaag de internationale dag van de werkende klasse. Dat is niet alleen een feestdag maar vooral een strijddag. Dat is doorheen de geschiedenis van 1 mei altijd zo geweest, vandaag is het niet anders.
De tijd gaat snel. We zijn vandaag 1 mei 2025, het eerste kwart van de 21ste eeuw is al bijna gepasseerd. En onze wereld verandert vandaag ook sneller en sneller. Maar wat absoluut duidelijk is: ook in deze snel vorderende 21ste eeuw, ook in deze razendsnel veranderende wereld, blijft de strijd van de werkende klasse noodzakelijk. De wereld tolt van crisis naar crisis, en zoals jullie weten worden crises altijd gretig afgewenteld op de werkende klasse. De strijd van de werkende klasse is alles behalve folklore.
Een paar dagen geleden kwam er groot nieuws over Fernand Huts en Frédéric de Mévius. De eerste is de grote baas van Katoennatie, de tweede is een grote aandeelhouder van AB Inbev. Wat hebben ze gemeen? Ze zijn alle twee zo rijk als de zee diep is. En wat is het grote nieuws? Ze zijn alle twee weggevlucht uit Engeland. Ze waren daar gaan wonen omwille van het gunstige fiscaal regime. Maar de Britse regering heeft dat regime aangepast en nu moeten de beide heren meer belastingen betalen. Dus hebben als de wiedeweerga hun koffers gepakt en zijn ze vertrokken. De arme duts Huts is naar Italië verhuisd, want daar worden de superrijken verwend met grote belastingvoordelen. Meneer de Mévius is terug naar België gekomen. Erg interessant, want dat wil zeggen dat die fameuze meerwaardebelasting waar de Arizona-regering aan werkt niet bepaald indruk maakt op rijke mensen. Ze weten blijkbaar heel goed dat die meerwaardebelasting voor hen een lachertje zal zijn.
Het nieuws over Huts en de Mévius drukt ons nog maar eens met de neus op de feiten. De gefortuneerden van deze wereld vinden in die wereld altijd de nodige vluchtwegen om hun fortuinen ver weg te houden van de belastingen. Ze kunnen hun fortuinen parkeren in belastingparadijzen, ze kunnen verhuizen naar de gunstigste oorden, en ze kunnen ook altijd rekenen op de politiek om voor hen allerlei voordelige regelingen te treffen.
Kameraden, de PVDA zegt al jarenlang dat dit belastingsgesjoemel van de superrijken onaanvaardbaar is. Al jarenlang eisen wij ook dat aan dat belastingsgesjoemel een eind zou worden gemaakt. Rijk zijn is geen excuus om geen correcte bijdrage te moeten leveren aan de samenleving. Het is de hoogste tijd dat de politiek stopt met slaafs op de knieën te gaan voor de dictaten van de rijken. De politiek moet eindelijk ernstige maatregelen nemen om een einde te maken aan compleet voorbijgestreefde privileges. En dat doe je niet met een pietluttige meerwaardebelasting die hooguit vijfhonderd miljoen opbrengt en de allerrijksten ontziet, maar met een echte vermogensbelasting die aanklopt bij de allerrijksten en ettelijke miljarden opbrengt. Dat is dan ook onze boodschap vandaag aan de Arizona-regering. Voer eindelijk een echte vermogensbelasting in. Tax the rich!
Dat is geen holle slogan. Het is ook geen eis die ingegeven is door jaloezie en afgunst, zoals rechtse politici ons altijd verwijten. Tax the rich gaat over rechtvaardigheid. Tax the rich wil zeggen dat we niet aanvaarden dat politici ons voortdurend zeggen dat er geen geld is. Niet voor onze pensioenen, niet voor betere lonen, niet voor de sociale zekerheid, niet voor de gezondheidszorg, niet voor het onderwijs, niet voor cultuur, … Maar wel voor de oorlogsmachine en voor de privileges van de rijken en de politieke klasse. Tax the rich wil zeggen dat we de sociale afbraakpolitiek van de regering niet aanvaarden. Tax the rich gaat over respect voor de werkende klasse.
Wij willen niet alleen dat er einde komt aan de privileges van de superrijken. Ook de privileges van de politieke klasse moeten op de schop. Het moet uit zijn met de idee dat een politiek mandaat vanzelfsprekend recht geeft op allerlei voordelen. Dat is een hardnekkig idee, dat we nog altijd te pas en te onpas zien terugkomen. Bart Eeckhout, hoofdredacteur van De Morgen, schreef laatst in de krant: “Een politiek mandaat is veeleisend en onzeker en brengt grote verantwoordelijkheid mee. Daar mag wat tegenover staan.” Altijd opnieuw zien we dezelfde argumenten terugkomen om de hoge lonen en de privileges van politici te verantwoorden: de job is veeleisend, het is hard werken, het is een onzeker stiel, politici hebben een grote verantwoordelijkheid.
Dat is natuurlijk allemaal waar, en ja, daar mag iets tegenover staan. Maar hoe zit het dan voor de werkende klasse? Hoe zit het dan voor mensen die werken in de bouw, bij het openbaar vervoer, in de zorg en het onderwijs, in de fabrieken, in de winkels en supermarkten, hoe zit het voor de bedienden en de kleine zelfstandigen, … ? Hebben die geen veeleisende job? Hebben die dan geen onzekere job? Hebben zij geen verantwoordelijkheid?
Natuurlijk wel. We hebben vandaag allemaal een veeleisende job, we hebben allemaal werkonzekerheid, we hebben allemaal een grote verantwoordelijkheid. Dat is niet alleen voor politici zo. Dat idee moet de wereld uit. De werkende klasse moet het respect krijgen dat ze verdient. En dus zeggen we vandaag aan de Arizona-regering ook heel helder: stop met de sociale afbraak, stop met de destructieve militarisering en investeer in een sociale en solidaire samenleving.
De regeringspartijen herhalen vandaag allemaal dezelfde mantra: Wij nemen onze verantwoordelijkheid. En ons verwijten ze dan dat wij geen verantwoordelijkheid nemen en alleen maar wat roepen aan de zijlijn. Maar wat is dat dan, verantwoordelijkheid nemen? Is dat de mensen een pensioenmalus in de nek draaien, is dat een kliklijn installeren om dokters aan te geven die teveel ziekteverlof schrijven, uitkeringen beperken, werklozen en langdurig zieken opjagen, de lonen blokkeren, de indexering uitstellen, altijd maar meer flexibiliteit eisen, de nachtpremies afschaffen, mensen gratis overuren laten draaien, besparen op ontwikkelingssamenwerking, …? Zijn dat voorbeelden van verantwoordelijkheid nemen? Of miljarden pompen in de oorlogsindustrie, is dat verantwoordelijkheid nemen?
Ik denk niet dat dat onze visie is op verantwoordelijkheid nemen. Verantwoordelijkheid nemen wil zeggen klaar en duidelijk kant kiezen. Dat is wat wij doen. Wij kiezen consequent de kant van de werkende klasse. De belangen van de werkende klasse verdedig je niet door mee te werken aan de sociale afbraak en de oorlogseconomie, maar door je daar consequent tegen te verzetten. Dat is de keuze van de PVDA. Dat is voor ons de inzet van deze 1 mei.
Ik wens jullie allemaal een mooie, warme en strijdbare dag.
Foto's van Sher Chhantyal.