Op zondag 21 januari verzamelden meer dan honderd PVDA-leden en sympathisanten op de Mechelse nieuwjaarsreceptie. Gastvrouw Wanda Joosten verwelkomde de sprekers Dirk Tuypens, Sara Van Rompaey, Rudi Kennes en Jos D'Haese. Een Antwerpse rapper zorgde voor de muzikale noot. Lees hier de speech van Dirk Tuypens en bekijk onderaan de foto's.
Beste vrienden, kameraden,
Het eerste wat je traditioneel op een nieuwjaarsreceptie hoort te doen, is iedereen een gelukkig jaar toewensen. Daar wil ik dan ook graag mee beginnen. Namens de hele PVDA: een warm, liefdevol en gelukkig nieuw jaar voor jullie allemaal!
Ik hoef jullie niet te vertellen dat 2024 een bijzonder jaar wordt. Een jaar waarin we met z’n allen twee keer naar de stembus trekken, een eerste keer in juni en een tweede keer in oktober. Het wordt dus een druk en spannend jaar, waarin we samen kiezen in welke richting we met onze samenleving verder willen.
Het goede nieuws is dat alles er op wijst dat de PVDA het zowel in juni als in oktober heel goed gaat doen. We zien dat in de peilingen. Die zeggen dat we overal – in Vlaanderen, in Wallonië, in Brussel – sterke resultaten zullen neerzetten. En we merken het ook op straat, op café, op het werk, … Overal voelen we dat de PVDA steeds meer mensen overtuigt, dat steeds meer mensen in de PVDA een alternatief vinden. Dus laat het duidelijk zijn, kameraden, de PVDA is op weg om zowel in juni als in oktober een winnaar te zijn.
Natuurlijk vindt niet iedereen dat goed nieuws. En diegenen die het succes van de PVDA niet zo leuk vinden, zullen het dan ook niet nalaten om allemaal rare en lelijke dingen over ons te zeggen. Ik zal daar een concreet voorbeeld van geven. En omdat we hier in Mechelen zijn, zal ik een voorbeeld geven dat afkomstig is van Kristof Calvo.
In een interview in De Morgen zei Calvo: “Mijn probleem met de PVDA is niet dat ze te links zijn, maar dat ze te antipolitiek zijn.” Het staat er echt. De PVDA is “antipolitiek”. Wij zijn dus een politieke partij die tegen de politiek is. Alsof wij een club zijn van mensen die zich van activiteit hebben vergist en eigenlijk liever postzegels zouden verzamelen.
Ik heb over die stelling van Calvo een beetje nagedacht, en ik moet zeggen dat meneer Calvo voor een stuk toch gelijk heeft. Het hangt er maar van af wat hij bedoeld met politiek. Want er is inderdaad een soort politiek waar wij tegen zijn.
Wij zijn tegen de politiek die zegt dat gewone mensen bij de belastingen de volle pot moeten betalen en er tegelijk voor zorgt dat grote bedrijven en rijke mensen via allerlei constructies in het buitenland massaal belastingen kunnen ontwijken.
Wij zijn tegen de politiek die zichzelf alle mogelijke privileges toekent.
Tegen de politiek die het maar normaal vindt dat de gewone mensen zich in de winkel blauw betalen voor voeding en dingen die ze elke dag nodig hebben om gewoon te kunnen leven.
Tegen de politiek die ervoor te zorgen dat onze lonen niet serieus mogen stijgen.
Tegen de politiek die Vlamingen, Walen en Brusselaars tegen elkaar opzet en het land in stukken wil scheuren.
Tegen de politiek die zegt dat wie van een schrale uitkering leeft toch vooral een profiteur is.
Tegen de politiek die de kinderopvang en de ouderenzorg laat verkommeren.
Tegen de politiek die weigert om wonen voor iedereen betaalbaar te maken.
Tegen de politiek die het tekort aan sociale woningen laat bestaan en zoveel mogelijk sociale huurders probeert weg te jagen.
Tegen de politiek die het openbaar vervoer verder afbouwt en mensen de auto injaagt.
Tegen de politiek die zegt dat het klimaatprobleem vooral onze eigen individuele verantwoordelijkheid is.
Als Kristof Calvo het over die politiek heeft, dan heeft hij gelijk. Dat soort politiek, daar zijn wij vierkant tegen.
Maar Kristof Calvo heeft natuurlijk ook ongelijk. Want wij hebben ons niet van activiteit vergist. Wij zijn op en top een politieke partij. En wij zijn niet tegen maar voor de politiek. Maar dan wel een andere politiek dan we gewend zijn. Een politiek die in alle opzichten het tegendeel is van wat ik zonet geschetst heb.
“Altijd aan jouw kant.” Dat is de slogan waarmee de PVDA naar de verkiezingen trekt. En die slogan zegt alles over de politiek die wij voorstaan. Wij staan altijd aan de kant van de gewone, werkende mensen. Altijd en overal. Niet alleen in woorden maar ook in daden.
Dat is ook hier in Mechelen zo. In 2018 hebben we hier onze eerste zetel in de gemeenteraad binnengehaald. En als ik op de voorbije jaren terugkijk, dan denk ik dat zo onbescheiden mag zijn om te zeggen dat we daar niet voor niets zitten. De PVDA is ook hier een zinvolle stem in het politiek debat. Kritisch én constructief. Kritisch voor het beleid als het niet goed is, maar ook constructief in de vele concrete voorstellen die we doen om onze stad beter te maken.
Onze politiek, zowel in als buiten de gemeenteraad, is zeker niet onopgemerkt gebleven en wordt duidelijk gewaardeerd. Dat blijkt uit de peilingen. Want als die peilingen uitkomen, dan zit ik na de verkiezingen van oktober niet meer alleen in de gemeenteraad, maar dan zitten we daar met drie.
Burgemeester Somers, meneer Calvo, en alle andere leden van het Mechels stadsbestuur spreken heel veel over hun liefde voor Mechelen. Maar ze hebben dikwijls toch een rare manier om die liefde te laten zien.
In 2019 zeiden ze dat ze de kinderarmoede in Mechelen gingen halveren, maar na vijf jaar is het kinderarmoedecijfer nog quasi exact hetzelfde.
Ze gingen het aantal sociale woningen optrekken naar 10%, een bijzonder matige ambitie, maar dat is niet gerealiseerd.
Ze gingen voor betaalbare woningen zorgen, maar elk jaar opnieuw zien we de huur- en koopprijzen enorm stijgen. En het bestuur heeft daar niets anders op te zeggen dan: “We zijn het slachtoffer van ons eigen succes.”
Ze gingen de mobiliteit in Mechelen verbeteren, en ze gingen dat doen in overleg met de Mechelaars. Maar ze hebben het Vestenproject als een bom op de stad gedropt zonder daar eerst met ook maar één Mechelaar over te spreken.
Nergens is het openbaar vervoer er erger aan toe dan in Mechelen. Nergens worden zoveel busritten geschrapt dan hier, nergens rammelen de bussen meer uit elkaar dan hier. En toch blijft het bestuur zeggen dat het openbaar vervoer in Mechelen top is.
Het zijn allemaal toch rare manieren om die grote liefde voor Mechelen te laten zien.
Ik denk dat de mensen van het Mechels stadsbestuur thuis allemaal een grote spiegel hebben staan. En dat ze in die spiegel elke dag minstens een paar uur vol bewondering naar zichzelf staan te kijken en tegen zichzelf zeggen: “Wat zijn wij toch goed bezig.”
Ik denk dat die mensen liefde voor Mechelen verwarren met liefde voor zichzelf, liefde voor hun persoonlijk prestige. En dat prestige willen ze halen door van Mechelen één groot prestigeproject te maken.
Mechelen zal ons consequent links oppositiewerk dus ook in de komende jaren nodig hebben. Want in dat prestigeproject van het stadsbestuur worden de gewone mensen vergeten.
De gewone Mechelaars verdienen een ander soort liefde dan de eigenliefde van de huidige meerderheid. Ze verdienen de liefde van een sociaal beleid. De liefde van de solidariteit. De liefde van een partij als de onze. Een partij die zegt: “Altijd aan jouw kant.”
Beste vrienden en kameraden, ik wens jullie heel veel kameraadschap, strijdvaardigheid, energie en goesting om in dit belangrijke jaar de sociale golf te versterken en samen de PVDA klinkende overwinningen te bezorgen.
Altijd aan jouw kant!
