Op de nieuwjaarsreceptie wenste Dirk Tuypens in naam van de hele Mechelse PVDA-ploeg alle bezoekers het allerbeste toe voor het nieuwe jaar. Lees hier zijn toespraak en bekijk de foto's van Raf Degeest.
Kameraden,
Alle goede dingen bestaan uit drie: de heilige drievuldigheid, de drie koningen, de drie musketiers, de drie biggetjes, scheepsrecht is altijd driemaal, de goede keer is altijd de derde keer, en als we elkaar een gelukkig nieuwjaar wensen, horen daar drie kussen bij.
En vanaf dit jaar bestaat ook de PVDA-fractie in de Mechelse gemeenteraad uit drie: Sara, Pita en ikzelf. Ik zou zeggen: driewerf hoera!
We hebben het hier in Mechelen met de gemeenteraadsverkiezingen goed gedaan. Maar dat is zeker niet alleen de verdienste van de drievuldigheid die nu in de gemeenteraad zit. Ons succes kon er alleen maar komen dankzij het werk en de inzet van jullie allemaal. Dankzij het enthousiasme en de overtuiging van tientallen mensen die mee campagne hebben gevoerd. Daarom wil ik hier nog eens uitdrukkelijk alle leden en sympathisanten bedanken voor alles wat ze gedaan hebben. Jullie zijn goud waard.
De PVDA deed het bij de lokale verkiezingen van vorig jaar overal goed. We hebben vandaag de helft meer gemeenteraadsleden, en we besturen mee in Bergen, Vorst en Molenbeek. En we deden het natuurlijk ook bijzonder goed bij de Vlaamse, federale en Europese verkiezingen. In alle parlementen zijn onze fracties groter en sterker geworden, en bij onze volksvertegenwoordigers zagen we nooit eerder zoveel arbeiders en jongeren. Ik denk dat we fier mogen zijn op wat we het voorbije jaar als partij in die twee grote verkiezingscampagnes gepresteerd hebben. Niemand kan er nog omheen: de PVDA is een sterke partij, een partij die groeit, een partij die blijft.
Het succes van de partij is natuurlijk geen toeval. Als wij vandaag meer en meer mensen overtuigen, dan is dat omwille van onze praktijk, onze ideeën en standpunten. Dan is dat omdat wij een overtuigende alternatieve visie bieden op onze samenleving, een visie waarin solidariteit en sociaal beleid centraal staan. Als wij almaar verder groeien, dan is dat omdat we actief inzetten op de dingen waar de mensen in hun dagelijkse leven tegenaan lopen, de dingen waar ze echt van wakker liggen.
In onze lokale campagne hier in Mechelen hebben we sterk ingezet op drie grote thema’s: betaalbaar wonen, het openbaar vervoer en het beschermen van de stedelijke natuur. Dat zijn juiste keuzes gebleken. En ook in de komende jaren zullen die drie thema’s hoog op onze agenda moeten staan.
Een paar dagen terug stond in de krant het zoveelste hallucinante nieuws over de woningprijzen in onze stad. Deze keer konden we lezen dat een nieuwbouwhuis in Mechelen gemiddeld 496.000 euro kost. Tegenover 2019 is dat een stijging van 43%. Een nieuwbouwappartement kost gemiddeld 380.000 euro. Dat is een stijging van 36%. Met al dat soort berichten kunnen we intussen al een hele muur behangen.
In de verkiezingscampagne ontdekte het stadsbestuur plots ook dat er een wooncrisis is, een crisis die het zelf mee gecreëerd heeft. Plots werd beloofd dat er maatregelen zouden komen om wonen in onze stad terug betaalbaar te maken. Er is nu een nieuw bestuur, waar nu ook Vooruit deel van uitmaakt. En in het hoofdlijnenakkoord van dat nieuw bestuur lezen we: “We zorgen ervoor dat Mechelen een thuis is voor iedereen door meer aanbod aan sociaal en betaalbaar wonen...In alle nieuwe private projecten zoeken we naar een aanbod aan betaalbaar wonen. Projecten met meer dan 25 wooneenheden moeten minstens een derde betaalbare woningen aanbieden.”
Mooi, maar in de krant werd intussen al het eerste woonproject voorgesteld dat ontwikkeld zal worden op de Ragheno-site. Een project met 41 appartementen. Hoeveel sociale woningen worden daarin voorzien? Welgeteld drie. En in Mechelen-Zuid wil de stad nog altijd 70 sociale woningen verkopen. Ik denk dat betaalbaar wonen in ons oppositiewerk een speerpunt zal moeten blijven.
Dat zal ook zo zijn voor het openbaar vervoer. Want begin deze maand voerde De Lijn ook in Mechelen een nieuwe dienstregeling in. En de gevolgen zijn direct duidelijk. In Kauwendaal en de buurt van het Vrijbroekpark is er gewoon geen openbaar vervoer meer. En in heel de stad gaat het aanbod erop achteruit. In het akkoord van het nieuwe bestuur lezen we: “Samen met onder meer TreinTramBus dringen we aan bij De Lijn op openbaar vervoer dat beter inspeelt op de vervoersnoden van de Mechelaar.”
Ook mooi, maar in de voorbije jaren hebben we van dat aandringen niet echt veel gezien. En laten we ook niet vergeten dat burgemeester Somers in de verkiezingscampagne klaar en duidelijk zei dat hij de nieuwe regeling verdedigbaar vindt. Meer nog, bussen die in alle wijken passeren, vindt hij “niet meer van deze tijd”. Laat het duidelijk zijn, ook openbaar vervoer zal voor ons een speerpunt moeten blijven.
Voor de natuur in onze stad kwam er onlangs goed nieuws. Het Plopsaqua-project is afgeblazen, wat betekent dat er niet geraakt wordt aan het Zennebeemdenbos in Mechelen-Zuid. Maar er zijn nog andere natuurgebieden die gered moeten worden. Ook dat moet een speerpunt blijven.
In de gemeenteraad van Mechelen is de PVDA vandaag de enige linkse partij. Dat maakt ons werk des te belangrijker. Aan ons om het linkse verschil te maken. Sara, Pita en ik zullen daar ons uiterste best voor doen. Maar we kunnen het niet alleen. We hebben jullie steun en hulp nodig, de hulp van al onze leden en sympathisanten. Ik hoop dat we altijd op jullie kunnen rekenen.
En dan is er natuurlijk ook de federale regering. Die zou eind deze maand eindelijk het licht moeten zien. Maar als er straks in Brussel witte rook verschijnt, is de kans groot dat wij allemaal zwarte sneeuw zullen zien. De regering die in de steigers staat, is niet meer of minder dan een afbraakregering. Een regering met één groot agendapunt: afpakken! Of het nu gaat over onze lonen, onze pensioenen, onze sociale zekerheid, onze gezondheidszorg, ons onderwijs, ons openbaar vervoer, onze culturele voorzieningen, ons recht om actie te voeren, … de boodschap is altijd dezelfde: afpakken!
En dat afpakken gaat niet alleen over geld. Het gaat over veel meer. Het gaat over onze mogelijkheden om een warme, sociale en inclusieve samenleving te vormen. Het gaat over onze mogelijkheden om breeddenkende, open en solidaire mensen te zijn.
Dus als wij vandaag “Stop Arizona” zeggen, als wij vandaag samen met vakbonden en middenveld actie voeren tegen de afbraakplannen die op de onderhandelingstafel liggen, dan is dat natuurlijk voor onze lonen, onze pensioenen, al onze sociale en democratische rechten. Maar het is ook omdat we met alles wat we hebben ons mensbeeld willen verdedigen tegen het rechtse mensbeeld dat ons steeds meer wordt opgedrongen.
Barones Mia Doornaert schreef in De Standaard: “Niet vrede, maar geweld is de natuurlijke staat van de mens.” Daar is ze van overtuigd omdat in de oertijd mensen elkaar met knotsen de hersens insloegen. Maar dat is dus het mensbeeld dat ze ons voortdurend willen aanpraten. De mens als een gewelddadig wezen, dat altijd en overal met iedereen in gevecht is. Een wezen dat alleen geïnteresseerd is in persoonlijke belangen en om die te verdedigen letterlijk en figuurlijk over lijken moet gaan. Dat mensbeeld is de basis voor de ieder-voor-zich-politiek, de politiek die zegt dat we ons altijd moeten verdedigen: tegen de migranten, de vluchtelingen, de Walen, de Brusselaars, de werklozen, de zieken, de armen, …
“Stop Arizona” is dus ook het verzet tegen dat mensbeeld, dat alleen dient om de gewone mensen tegen elkaar op te zetten en de zelfverklaarde elites buiten schot te houden.
Bart Somers zei vorige week in de krant dat er veel keuzes gemaakt moeten worden in niet gemakkelijke tijden. Dat is wat we ook van ongeveer alle andere politici te horen krijgen. En meestal wordt daar dan ook nog bij gezegd dat we allemaal inspanningen zullen moeten leveren, dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Wij weten natuurlijk beter. Inspanningen worden altijd aan dezelfde mensen opgelegd, namelijk aan de gewone werkende mensen.
Beste vrienden, kameraden,
2025 zal een belangrijk jaar zijn voor het sociaal verzet. Bart Somers heeft gelijk als hij zegt dat er veel keuzes gemaakt moeten worden. Maar ik vrees dat zijn keuzes hier in Mechelen niet altijd de onze zullen zijn. En die van de Arizona-regering in Brussel zullen ook niet de onze zijn.
Onze keuzes zijn duidelijk. Wij kiezen voor een samenleving waarin de sociale natuur van de mens voorop staat. Wij kiezen voor een eerlijke verdeling van rijkdom. Voor een samenleving waarin de werkende klasse volop gewaardeerd wordt. Een samenleving die steunt op de pilaren van gelijkheid, rechtvaardigheid en solidariteit.
Laat 2025 een jaar zijn waarin we die samenleving weer een stukje dichterbij brengen.
