Een dakloze verdampt niet met de eerste lentezon

Mechelen, 21 maart 2016

Geachte heer burgemeester,
Geacht schepencollege,
Geachte leden van de gemeenteraad,

Vandaag, 21 maart, sluit de Mechelse winteropvang voor daklozen opnieuw zijn deuren. Ook deze winter was er in het Calefact plaats tekort om aan alle noden tegemoet te kunnen komen. En ook andere voorzieningen bleken opnieuw ontoereikend. De zusters in Duffel hebben één bed beschikbaar, het CIC heeft slechts een beperkt (en betalend) aanbod voor dak- en thuislozen.

Op deze dag mag dan wel officieel een einde komen aan de winter, dat betekent geenszins dat ook het probleem van dak- en thuisloosheid verdwijnt. Wie op de laatste dag van de winter geen volwaardig eigen dak boven het hoofd heeft, heeft dat op de eerste dag van de lente nog steeds niet. We vinden het daarom heel belangrijk om vandaag opnieuw aandacht te vragen voor deze schrijnende problematiek. 

In december trokken een aantal medewerkers van sociale organisaties in Mechelen aan de alarmbel. Ze wezen – anoniem - op het groeiende probleem van dak- en thuisloosheid - ook in Mechelen – en het ontbreken van een adequaat beleid op zowel lokaal, regionaal als federaal niveau. 

Het feit dat deze medewerkers hun kritiek anoniem moeten uiten, geeft te denken. De sociale organisaties zijn onafhankelijke instellingen die, met de financiële en logistieke steun van de stad, in alle vrijheid hun werk moeten kunnen doen en ook open en vrij het beleid van de stad moeten kunnen bekritiseren. Maar daar denkt het stadsbestuur duidelijk anders over. Het beschouwt de sociale organisaties meer en meer als een verlengstuk van het beleid. (Openlijke) kritiek wordt niet geduld, werkingsmiddelen dienen als stok achter de deur. De reactie van de verantwoordelijke schepen Koen Anciaux op de anonieme noodkreet spreekt boekdelen. Hij noemde de kritiek “gratuit” en probeerde hem te ontzenuwen door hem als een politiek manoeuvre weg te zetten.

In 2014 telden verschillende sociale organisaties in Mechelen zo’n 55 daklozen en zo’n 400 thuislozen. Deze cijfers geven hooguit een indicatie. De reële aantallen liggen wellicht nog hoger. In het Calefact verbleven in de winter van 2014-2015 zo’n 42 mensen. De winteropvang is overbevraagd en ook andere voorzieningen geven aan dat ze geen afdoend antwoord hebben. De Mechelse straathoekwerkers constateren dat er in Mechelen voor dak- of thuislozen vaak geen oplossing is en dat ze noodgedwongen moeten worden doorgestuurd naar Antwerpen of Brussel. Al te vaak hebben hulpverleners geen andere keuze dan mensen die om hulp vragen, terug de straat op te sturen.

Voor een stad als Mechelen, recent nog uitgeroepen tot een van Europa’s steden van de toekomst, is dit een beschamende situatie. Wij verwachten van dit bestuur dan ook:

Dat het stopt met dit probleem te ontwijken en te minimaliseren.
Dat het investeert in een permanente opvang voor dak- en thuislozen.
Dat het daarbij uitgaat van de reële noden. Door de toenemende armoede, het tekort aan sociale huurwoningen en een steeds kleiner en duurder wordende huurmarkt, worden deze noden alleen maar groter.
Dat het de volksvertegenwoordigers in eigen rangen aanspoort om deze problematiek in Brussel hoog op de agenda te zetten. Dat betekent dat zij een prioritaire aandacht moeten hebben voor armoedebeleid en alles wat daarmee samenhangt.
Dat het werk maakt van concrete strategieën zoals HOUSING FIRST, dat elders al succesvol werd toegepast. 

Met vriendelijke groeten,

Dirk Tuypens
woordvoerder PVDA-Mechelen

Foto PVDA Mechelen