Wie maakt de mensen bang, meneer Anciaux?

“De PVDA maakt de mensen onnodig bang”, zo reageert Schepen van Financiën Koen Anciaux. Krasse uitspraak. Is het de PVDA die beslist heeft om huizen te verkopen? Nee, dat is de beslissing van het Sociaal Huis en het stadsbestuur. In de zittingen van het Vast Bureau van het Sociaal Huis van 11 juni en 19 augustus werd tot de verkoop beslist. Via de pers kwamen de bewoners dat te weten. Dat was het moment waarop de betrokken mensen terecht bang werden.

Niet alleen werden ze toen bang, ze waren ook verontwaardigd en kwaad. In het PV van het Vast Bureau van 19 augustus lezen we dan ook: “De huurders van de woningen hebben duidelijk hun ongenoegen laten blijken met de beslissing tot verkoop van de woningen. De zoon van huurster XXX was heel verbolgen te vernemen via de lokale pers dat het OCMW van zin is de huurwoning te verkopen. Hij eist een officiële verontschuldiging.”

Kosten-baten

“Als we de woningen niet zouden verkopen, moeten ze nog altijd dringend gerenoveerd worden”, zegt Schepen van Sociale Zaken en Welzijn Gabriella de Francesco in Gazet Van Antwerpen. Op de gemeenteraad van 2 september was dat ook een argument van Koen Anciaux. Er zouden te grote kosten zijn aan de huizen, een kosten-baten analyse zou uitwijzen dat een verkoop onvermijdelijk is.

De woningen in kwestie zijn uiteraard niet de meest moderne. Maar laten uitschijnen dat ze quasi onbewoonbaar zouden zijn, is behoorlijk overdreven. In het PV van 19 augustus lezen we bovendien: “Alle huurders willen blijven huren van het OCMW en beroepen zich op: de langlopende huurcontracten, het stipt nakomen van de huurdersverantwoordelijkheid, het betalen van de huur, het onderhoud van de woning.”

Als de woningen inderdaad onleefbare tekorten zouden vertonen, zouden de bewoners er dan absoluut willen blijven wonen? Overigens werden mankementen door de bewoners ook herhaaldelijk gemeld, maar het Sociaal Huis is op zijn zachtst uitgedrukt niet de snelste om herstellingen uit te voeren en draagt dus zelf ook een verantwoordelijkheid voor de huidige toestand van de woningen.

Uitstel van executie

Op de gemeenteraad van 2 september werd een “gunstmaatregel” goedgekeurd. Wanneer de huizen verkocht worden, zullen de bewoners nog drie jaar de tijd krijgen om een andere woning te zoeken. Want opnieuw in het PV van 19 augustus staat: “Door de hoge leeftijd van de huurders, hun slechte gezondheid, hun verminderde zelfstandigheid en de hoge huurprijzen in de binnenstad zien zij erg op tegen een verhuizing naar een woning op de private huizenmarkt.”

Sociaal Huis en stadsbestuur beseffen duidelijk heel goed wat ze de bewoners aandoen. Maar de gunstmaatregel verandert daar niets aan. De hoge leeftijd wordt alleen maar hoger, de gezondheidstoestand zal er ook niet op beteren en de hoge huurprijzen zullen ook alleen maar hoger worden. Het is dus uitstel van executie.

Begroting

“Woningen verhuren op de private huurmarkt is geen kerntaak van de stad”, zeggen zowel Anciaux als De Francesco. Laten we even in die redenering meegaan, al is ze absoluut niet de onze. Als de woningen omwille van dit principe verkocht moeten worden, waarom moet die verkoop dan hals over kop gebeuren en kan dat niet wachten tot de bewoners er niet meer zijn? Het is de uitdrukkelijke wens van alle bewoners om in hun woning te kunnen blijven tot het omwille van gezondheidsredenen niet meer kan of tot ze hun laatste adem uitblazen.

We spreken hier tenslotte over mensen van in de tachtig en zelfs in de negentig jaar. Kan die verkoop echt niet even wachten? Kan werkelijk de menselijkheid niet opgebracht worden om deze mensen de laatste jaren van hun leven te laten slijten waar ze dat zelf willen?

Dat het allemaal zo snel moet gebeuren, heeft wellicht alles te maken met de meerjarenbegroting die er binnenkort aankomt. Hét moment om snel her en der wat geld bij mekaar te sprokkelen om de rekeningen te doen kloppen. De oude dag van hoogbejaarde mensen wordt daarvoor zonder enig probleem in de uitverkoop gezet.

Respectvol?

“Wij gaan zeker geen senioren op straat zetten”, verzekert schepen Anciaux nog. “We gaan samen met de bewoners en hun families zoeken naar een sociale oplossing.” Schepen De Francesco herhaalt dat.

Overtuigend klinkt dat niet. De bewoners moesten via de pers vernemen dat hun huis verkocht wordt. Niemand van het Sociaal Huis of de stad is bij hen langs geweest om wat dan ook uit te leggen of te bespreken. Is dat wat begrepen wordt onder samen zoeken naar een sociale oplossing?

“Uit respect voor de leeftijd van de huurders, de langlopende huurcontracten, het stipt nakomen van de huurdersverantwoordelijkheid (betalen van de huur, onderhoud van de woning), enerzijds, de hoger huurprijzen op de private huurmarkt, de vermoeiende verhuizing, anderzijds, stelt de dienst private verhuring voor een maximum huurperiode in te bouwen in de akte van verkoop zodat de huidige huurders meer tijd hebben om een andere betaalbare woning met gunstige ligging en betaalbare huurprijs te zoeken op private huurmarkt.” Zo staat in het PV van 19 augustus.

Hoe respectvol is het om mensen op hoge leeftijd uit hun huis te zetten? Hoe respectvol is het om hen daarbij te willen sussen met een “gunstmaatregel” die niets bijdraagt? Is dat dan die sociale oplossing?

De enige respectvolle en echt sociale oplossing is om tegemoet te komen aan de uitdrukkelijke wens van de bewoners en hen te laten blijven tot ze niet meer kunnen of er niet meer zijn.

Als mensen bang worden, dan is het omwille van dit soort onmenselijke beslissingen. Beslissingen die puur omwille van financiëel gewin worden genomen en de rustige oude dag van mensen compleet op de helling zetten. Of zoals een fietser het gisteren bij het stoplicht aan de Brusselpoort verwoordde: “Ik zou bang worden om oud te worden in deze stad.”

Het persbericht en een fotoverslag met persresultaten van de actie van 27 september 2019 kan je hier vinden.

(Foto Rogério Silva, Flickr)